Rozdział II

25 Maja 2012

Nadszedł wielki dzień. Dzień konkursu Emilii i dzień walki Laury. Blondynka była już w Pałacu Kultury, gdzie miała odbyć się wystawa i ogłoszenie wyników, natomiast brunetka jechała z rodzicami do swojej szkoły teakwendo. Była zdenerwowana, gdy nagle do jej uszu dobiegł znajomy dźwięk szumu, mewy i nagle gitary. Od razu na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, a jej rodzice wymienili się znaczącymi spojrzeniami- wiedzieli co teraz nastąpi. Zaczęła śpiewać na cały samochód, a w połowie refrenu przez myśl przeszło jej pytanie czy jej przyjaciółka robi teraz to samo. I nie pomyliła się. Mika w tym samym czasie co Lori usłyszała ulubioną piosenkę i też zaczęła śpiewać, tylko trochę ciszej, ponieważ ją otaczali nieznajomi ludzie. Stała właśnie na Sali z wystawą, przy swoim zdjęciu, stres powoli ustępował. Chwilę przed solówką Harrego zobaczyła, że jury zbliża się w jej stronę. Wstrzymała oddech i z napięciem obserwowała ich ruchy, a oni popatrzyli, uśmiechnęli się pod nosem i poszli dalej. Mika wypuściła powietrze i nie wiedziała co myśleć o tym uśmiechu: czy to dobry znak czy wręcz przeciwnie. W czasie gdy sędziowie poszli na obrady blondynka postanowiła, że obejrzy prace swoich ‘rywali’ i z każdym kolejnym zdjęciem czuła coraz większy strach, bo nie była pewna czy jej fotografia jest aż tak dobra by pokonać innych, ponieważ większość prac była naprawdę świetna. Po kilku minutach usłyszała w głośnikach głos przewodniczącego, który miał za chwilę ogłosić wyniki. Podbiegła do rodziców, którzy nadal stali przy jej pracy, przytuliła się do mamy, zacisnęła kciuki i zamknęła oczy.

- Trzecie miejsce zajmuje…

- To nie ja, więc lepiej być nie może, mogę pożegnać się z tą nagrodą.

- Emilia, nie bądź taką pesymistką, może będzie drugie. –pocieszał ją tata.

- Drugie miejsce należy do…

- Też nie ja, no to super- mówi z uśmiechem przez łzy- to możemy już wyjść.

- A pierwsze miejsce zdobywa Emilia Wojdat!

Zwyciężczyni stała zdezorientowana na środku sali i nie wiedziała co robić.

- Emilia, to ty! – ojciec popchnął ją w kierunku podium.

Mika weszła na scenę ze łzami w oczach i z zszokowaną miną, która po chwili zamienia się w promienny uśmiech, z którym odbiera puchar, dyplom oraz czek.

- Może kilka słów do mikrofonu?

- Chciałam tylko bardzo podziękować mojej modelce, której niestety tu nie ma. Nie spodziewałam się tej wygranej, jestem szczerze zaskoczona. Dziękuję bardzo. – skończyła szybko i od razu po zejściu ze sceny ruszyła do wyjścia, nie zwracając uwagi na ludzi, którzy chcieli jej pogratulować. Już wcześniej umówiła się z rodzicami, że od razu po zakończeniu pojadą do Laury. Zbiegała po schodach- chciała tam być najszybciej jak się da, chciała zobaczyć chociaż samo zakończenie i jak najszybciej podzielić się wiadomością o wygranej z przyjaciółką.

*             *             *

Kiedy Emilia była w drodze do szkoły teakwendo, Laura była już pełni gotowa do walki, która miała się zacząć lada chwila. Stała z rodzicami w szatni, wkoło nich było wielu innych uczniów i rodziców oraz trener, który podchodził do każdego swojego podopiecznego i dawał ostatnie rady przed walką.

-Jak się czujesz? Stresujesz się? Nie warto, jesteś świetna, na pewno ci się uda. Jesteś najlepsza z tych wszystkich dzieciaków. – motywował Lori ojciec, który tak samo jak ona reagował w sytuacjach stresujących, włączał mu się słowotok.

- Nie tato, nie denerwuję się. Ten etap mam za sobą. Teraz chcę się skupić, więc idźcie już zająć miejsca na trybunach.

-A czy dla nas też się tam znajdą jakieś miejsca?

- Filip, Łucja? Co wy tu robicie?

-On mnie zmusił. Powiedział, że jak z nim nie pójdę to pójdzie sam, a to będzie niemiłe z mojej strony, bo w końcu to ja jestem twoją siostrą.- wytłumaczyła swoją obecność Łucja.

- Więc oto jest. Trochę nie w humorze, ale przyszła.- uzupełnił Filip. –Jestem z ciebie dumny, skarbie.

- Dobrze, dobrze. Ile to potrwa?

- Tak długo ile trzeba, a ty zostaniesz do końca. – skarcił ją chłopak i pociągnął w stronę trybun.

Laura miała teraz chwilę dla siebie, lecz zamiast myśleć o walce, rozmyślała nad tym co robiła teraz Emilia. Miała nadzieję, że wszystko poszło dobrze i obie będą mogły wieczorem świętować. Chwilę potem usłyszała głos trenera, który zapraszał wszystkich na salę. Zaczęło się jak zwykłe zajęcia, ale potem było losowanie kolejności. Laura miała być piąta spośród dwudziestu uczestników. Podczas pierwszych dwóch walk ćwiczyła ruchy, następne spędziła na przyglądaniu się technice innych zawodników. W końcu nadeszła jej kolej. Kiedy stała już na macie kątem oka zauważyła ruch na trybunach. Zobaczyła Emilię z pucharem, uśmiechem na twarzy i zaciśniętymi kciukami. „ Czyli jej się udało. To teraz ja muszę się postarać…” Nie dokończyła myśli, ponieważ w tej chwili zabrzmiał gong oznaczający początek walki.

*             *             *

- Bardzo dobrze ci poszło. Jestem pod wrażeniem. – chwalił zawodniczkę trener chwilę po jej skończonej walce.

- Dziękuję, choć myślę, że mogłoby być lepiej.

- Może i mogło, ale i tak uważam, że było wspaniale. Teraz tylko musimy czekać na wyniki, choć jestem przekonany, że dostaniesz ten pas.

- Jak to się mówi; nie chwalmy dnia przed zachodem słońca, bo nie mamy jeszcze pewności czy sędziom też się podobało i czy są tego samego zdania co trener.

- Oni tez byli pod wrażeniem, widziałem to po ich minach. Ale koniec o tym, teraz idź odpoczywać.

- Byłaś świetna. Naprawdę. Wstydzę się wchodzić tam po tobie. – tym razem chwalił ją kolega, którego spotkała przy wejściu do szatni.

- Nie przesadzaj, nie było aż tak wspaniale, żebyś ty się musiał obawiać.

- Rzeczywiście. Bardziej powinni się bać ci, którzy będą mieli czelność zaczepić cię na ciemnej ulicy. – droczył się z nią Szymon.

- Jestem grzeczną dziewczynką i nie chodzę nocą po mieście. – odpowiedziała mu tym samym.

- Żałuj, bo jest naprawdę ładnie. Możesz się o tym przekonać, jeśli chcesz.

- Co proponujesz?

- Spacer. Dziś wieczorem. Wpadłbym po ciebie.

- Zastanowię się nad tą propozycją.

- To jak zdecydujesz, to daj znać. –powiedział i odszedł w kierunku swojej szafki.

Laura natomiast została przy swojej i myślała o tym co przed chwilą się wydarzyło. Była zaskoczona i nie wiedziała co o tym sądzić. Na tym rozmyślaniu minęły jej wszystkie walki. Ludzie wchodzili i wychodzili z szatni, a ona siedziała i myślała. „Powinnam się zgodzić czy raczej nie? To trochę dziwne, że mnie zaprosił, ale miłe. Nie wiem, nie wiem… Muszę się poradzić Miki, ale czy ona w ogóle powinna o tym wiedzieć? ” Tych rozmyślań też nie mogła dokończyć, ponieważ trener wygonił wszystkich z szatni. Zaraz miało się okazać kto ‘zdał’.

*             *             *

- Mówiłem, że to oczywiste, że dostaniesz ten pas.

- To było do przewidzenia, w końcu jesteś najlepsza.

Laura stała wśród bliskich ze starym pasem w jednej ręce, dyplomem w drugiej i nowym pasem zawiązanym w pasie. Wszyscy składali jej gratulacje i bardzo się z tego cieszyła, ale była też zadowolona kiedy w końcu mogła porozmawiać z przyjaciółką na osobności.

- Gratuluję wygranej w konkursie. – przytuliła Mikę.

- Gratuluję zdobycia pasa. – odpowiedziała ta odwzajemniając uścisk. – Masz jakieś plany na wieczór bo pomyślałam, że możemy pójść to gdzieś uczcić.

- Yyy… To znaczy… Szymon mnie zaprosił na spacer.

- Wow. No proszę, proszę…

- Ale jeszcze się nie zgodziłam… Bo nie wiem czy to dobry pomysł- odpowiedziała na niezadane jeszcze pytanie-  Bo nie wiem czy tego chcę, bo…

- Dziewczyny- tym razem przerwał jej Filip- wasi rodzice postanowili, że musimy uczcić te sukcesy i pójdziemy na kolację. Co wy na to?

- No to nici z randki.- zauważyła blondynka.

- Jakiej randki? – zapytał zaskoczony Filip.

- Nieważne. – ucięła Lori- Muszę jeszcze tylko z kimś porozmawiać, przebrać się i możemy iść.

- Dobrze. To my będziemy czekać przy wyjściu. – i odeszli.

Potem przy kolacji Filip próbował jeszcze poruszać temat ‘randki’, ale Laura szybko ucinała jego wypowiedzi, a Emilia uśmiechała się tylko tajemniczo pod nosem. Poza tymi momentami wszyscy bawili się dobrze, nawet Łucja, która piątkowy wieczór zamierzała spędzić nieco inaczej.